ഇന്നെലെയാരോയെന്‍
ഹൃദയത്തെനുള്ളിയൊരു
കൊന്നപ്പൂ മാലയില്‍ കോര്‍ത്തുവച്ചു
ഇറ്റിറ്റുവീഴുന്ന രക്തത്തിനിന്നൊരു
കുറ്റപത്രമൊന്നെഴുതിവച്ചു
ഏതൊരുകൈകളെന്നറിയില്ലയെന്നുടെ
നേത്രങ്ങള്‍ രണ്ടും ചുഴഞ്ഞെടുത്തു
ഇറ്റിറ്റുവീഴുവാന്‍ കണ്ണീരില്ലെന്നുടെ
ചുറ്റിലുമെന്തോയിരുള്‍ പരത്തി।
കണ്ടീലയെന്നിരുകര്‍ണ്ണങ്ങളിലാരോ-
ദണ്ഡുകള്‍ കൂര്‍പ്പിച്ചു കുത്തിയതും
ഞെട്ടറ്റുവീഴുന്നപൂവുകള്‍ പോലിരു-
വെട്ടേറ്റുവീഴുന്ന കൈയ്യുകളും
ഓരോചെറുചെറുഖണ്ഡമായ്‌ മാറുന്നു
തീരുകയാണെന്റെ കായമെല്ലാം
എങ്ങോമറയുന്നെന്‍ ജീവനുമപ്പോഴും
വിങ്ങിക്കരയുന്നു ഞാനശരീരിയായ്‌।
